"Γελοίες Γραφίες"
Υπάρχει μια σκόπιμη παρεξήγηση που εκπορεύεται από όσους αισθάνονται την ανάγκη να αντιμετωπίσουν την κριτική που ασκεί μια γελοιογραφία (στην περίπτωσή μας, ένας γελοιογράφος).
Η παρεξήγηση συνίσταται στο να παίρνουν το πρώτο συνθετικό της λέξης "γελοιογραφία" και να το νοηματοδοτήσουν κατα το συμφέρον τους, υπονοώντας ότι πρόκειται για "γελοίες γραφές".
Υπερβάλω; Κρίνετε μόνοι σας το πιό πρόσφατο παράδειγμα, διαβάζοντας κατά σειρά εμφανίσεως τον παρακάτω "διάλογο" μεταξύ του Γ. Γιαννουλόπουλου (στην εφημερίδα δεν αναφέρεται η ιδιότητά του) και του γελοιογράφου Στάθη:
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=28.02.2007,id=4440380
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=01.03.2007,id=11359228
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=14.03.2007,id=90864820
Ok; Τα διαβάσαμε; Βγάλαμε τα συμπεράσματά μας, πειστήκαμε απο οποιονδήποτε απο τους δύο συνομιλητές; (εμένα πείτε με προκατειλημμένο, αλλά ο συναδελφότερος εκ των δύο τουλάχιστο προσφέρει το ζητούμενο: τεκμηρίωση με συγκεκριμένα βιβλιογραφικά παραδείγματα).
Πάμε τώρα στο θέμα μας: Πως τιτλοφορεί ο κ. Γιαννουλόπουλος την τελευταία του "ανταπάντηση"; "Η Γελοιογραφία της Ιστορίας".'Οπου δια της συνάφειας με το κείμενο, η Γελοιογραφία παρουσιάζεται όχι σαν αυτό που είναι, (το εργαλείο που μεγενθύνει το ήδη υπάρχον, και που απογυμνώνει δια της γελοιοποίησης της κάθε λογής εξουσ...μισό λεπτό: γιατί φτάσαμε να σας εξηγώ το αυτονόητο;), αλλά σαν κάτι που είναι ανάξιο "σοβαρής" ενασχόλησης, κατα το κοινώς λεγόμενο "καραγκιοζάκια".
Υπερβάλω; Μακάρι! Γιατί αυτό θα σημαίνει ότι ο συγγραφέας του κειμένου κατόρθωσε το ακατόρθωτο: μέσω της τιτλοφορίας του πονήματός του, να αυτοαναιρεθεί!
Η παρεξήγηση συνίσταται στο να παίρνουν το πρώτο συνθετικό της λέξης "γελοιογραφία" και να το νοηματοδοτήσουν κατα το συμφέρον τους, υπονοώντας ότι πρόκειται για "γελοίες γραφές".
Υπερβάλω; Κρίνετε μόνοι σας το πιό πρόσφατο παράδειγμα, διαβάζοντας κατά σειρά εμφανίσεως τον παρακάτω "διάλογο" μεταξύ του Γ. Γιαννουλόπουλου (στην εφημερίδα δεν αναφέρεται η ιδιότητά του) και του γελοιογράφου Στάθη:
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=28.02.2007,id=4440380
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=01.03.2007,id=11359228
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=14.03.2007,id=90864820
Ok; Τα διαβάσαμε; Βγάλαμε τα συμπεράσματά μας, πειστήκαμε απο οποιονδήποτε απο τους δύο συνομιλητές; (εμένα πείτε με προκατειλημμένο, αλλά ο συναδελφότερος εκ των δύο τουλάχιστο προσφέρει το ζητούμενο: τεκμηρίωση με συγκεκριμένα βιβλιογραφικά παραδείγματα).
Πάμε τώρα στο θέμα μας: Πως τιτλοφορεί ο κ. Γιαννουλόπουλος την τελευταία του "ανταπάντηση"; "Η Γελοιογραφία της Ιστορίας".'Οπου δια της συνάφειας με το κείμενο, η Γελοιογραφία παρουσιάζεται όχι σαν αυτό που είναι, (το εργαλείο που μεγενθύνει το ήδη υπάρχον, και που απογυμνώνει δια της γελοιοποίησης της κάθε λογής εξουσ...μισό λεπτό: γιατί φτάσαμε να σας εξηγώ το αυτονόητο;), αλλά σαν κάτι που είναι ανάξιο "σοβαρής" ενασχόλησης, κατα το κοινώς λεγόμενο "καραγκιοζάκια".
Υπερβάλω; Μακάρι! Γιατί αυτό θα σημαίνει ότι ο συγγραφέας του κειμένου κατόρθωσε το ακατόρθωτο: μέσω της τιτλοφορίας του πονήματός του, να αυτοαναιρεθεί!
posted by Spi_Der at 6:59 AM
11 Comments:
"Θέλω να πω ότι σπανίως γελάω με τα σκίτσα του, αλλά πάντα ξεκαρδίζομαι όταν μιλάει σοβαρά. "
Το παραπάνω του Γιανουλόπουλου...πολύ καρφί ρε παιδί μου..Δεν αντέχεται!
Επειδή δεν γνωριζουμε την πραγματική τοποθέτηση των και των 2 για το βιβλίο..αυτά που μένουν σε μένα τον απληροφόρητο είναι τα καρφιά και των 2 για την επαγγελματική τους ικανότητα..
Διαφωνω.Τουλαχιστο ο Σταθης εχει τοποθετηθει πολλακις για το βιβλιο.Και συνεχιζει.Αλλα οντως, γενικα αυτος ο δημοσιος διαλογος παντα εμπεριεχει και λιγο δηλητηριο για τον "απεναντι".
Εντάξει..δεν γνωρίζω..μια και είμαι μακριά από το κέντρο και δεν είμαι και πολύ θερμός "φίλος" των εφημερίδων..
Αυτά παθαίνει όποιος σχολιάζει θέματα που δεν γνωρίζει (όπως εγώ)! και ο Γιανουλόπουλος που λέει οτι δεν το διάβασε το βιβλίο..
"Μακριά απ' το κέντρο"; "Δε είμαι φίλος των εφημερίδων"; Wake up and smell the new millenium,buddy! Τα λινκ που έβαλα είναι απο την online έκδοση της εφημερίδας, προσιτή και προσπελάσιμη 24/7, με αρχείο και search και απ' όλα!
Λυπάμαι που θα χαλάσω την μανέστρα, αλλά θεωρώ πως ο Στάθης για άλλη μια φορά χρησιμοποιεί την ρητορική του δεινότητα μαζί με το σκιτσογραφικό του ταλέντο όχι για να απαντήσει σε κάποιες θέσεις αλλά για να λοιδορήσει και να μειώσει τον "αντίπαλο" τον οποίο στο κάτω κάτω αυτός επέλεξε (στο πρώτο άρθρο καμία αναφορά δεν έγινε στον Στάθη ή στις απόψεις του, αντίθετα ο Στάθης το έκανε προσωπικό όχι μόνο ως προς τα επιχειρήματα).
Καιρό τώρα ο Στάθης έχει "γεράσει" (όχι απαραίτητα βιολογικά, αλλά ο τρόπος που σκέφτεται):
Συμπεριφέρεται χειρότερα από τους εκάστοτε συνομιλητές του σαν η γνώμη του να είναι πάντα η παγκόσμια ΑΛΗΘΕΙΑ. Γκρινιάζει όπως οι γέροι στα παγκάκια χωρίς ποτέ να προτείνει κάτι να αλλάξει, κολλάει στην ετυμολογία των "δύσκολων" λέξεων αλλά τις χρησιμοποιεί σαν να είναι σφαίρες ή βόμβες διασποράς (κατά το δοκούν) ενάντια σε αυτούς που θέλει να μειώσει.
Η σκληρότητα των λόγων του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γραφική αν παρέμενε μέσα στα όρια ανταλλαγής επιχειρημάτων, αλλά ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί για να βρίσει και να μειώσει συγκεκαλυμμένα τον άλλο και όχι για να κάνει συζήτηση.
Είμαι σίγουρος πως στον εαυτό του θα λέει "δεν είμαι εγώ αυθεντία, αυτοί είναι άσχετοι", κατά το "δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι", καθώς έχει επιφέρει το τελικό (λεκτικό) κτύπημα στον συνομιλητή του και με χαμόγελο ανακάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα του...
S
Δε χαλάς καμία μανέστρα.'Εχω ακούσει και αυτά και χειρότερα για το Στάθη.Kαι κάπου και γι αυτό μ΄αρέσει: δεν προσπαθεί να γίνει αρεστός (ξέρεις...το είδος του γελοιογραφου που είναι ξεδοντιασμένα "safe" ώστε να γράφουν γι αυτόν "μας χαρίζει δροσερές στιγμές γέλιου")and he does not suffer fools gladly, σ αυτό συμφωνούμε.
Ακόμα κι όταν γίνεται υπερβολικός ωστόσο, πάντα είναι μετα γνώσεως, και ακόμα κι αν όπως λές "γηράσκει", τουλάχιστο το κάνει "αεί διδασκόμενος".
"στο πρώτο άρθρο καμία αναφορά δεν έγινε στον Στάθη ή στις απόψεις του, αντίθετα ο Στάθης το έκανε προσωπικό όχι μόνο ως προς τα επιχειρήματα)."
Συζητήσιμο αυτό.Επέτρεψέ μου το educated guess ότι στο πρώτο άρθρο, το "ραφινάρισμα" (με ποιά άλλη λογική εξήγηση άραγε?) του "αστείου" σε "γελοίο",(εδώ κι εγώ που είμαι απ'έξω μεν, έχοντας παρακολουθήσει τις αρθρογραφίες δε κατάλαβα "για ποιόν χτυπά η καμπάνα"),δικαιώνει το Στάθη που λέει ότι οι απο κεί επιθέσεις δε γίνονται ποτέ ονομαστικά, αλλά "φωτογραφίζοντας".
Δεν είναι σκοπός μου να κάνω αντιπαράθεση, αλλά ο λόγος που έγραψα ήταν γιατί νόμιζα ότι ζήταγες από εμάς να "κρίνουμε" τα άρθρα και όχι να επιβεβαιώσουμε την ήδη διαμορφωθήσα άποψή σου.
Αν ο σκοπός σου ήταν ο πρώτος, δεν θα έπρεπε να παίρνεις θέση υπέρ του στάθη, αν ήταν ο δεύτερος (που απ' ότι φαίνεται είναι), θα ήταν πιο τίμιο να μην το παρουσιάσεις και καλά αντικειμενικά και μετά να πάρεις θέση.
Με λίγα λόγια, δεν βλέπω να διδάσκεται γηρασκόμενος, αλλά να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ μέσα στο καύκαλο που έχει φτιάξει γύρω από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Πότε τον άκουσες για τελευταία φορά να λέει ότι έκανε λάθος ή άλλαξε άποψη;
Όσο για το δεύτερο σχόλιο και ο δον κιχώτης έβλεπε εχθρούς παντού, δεν σημαίνει ότι υπήρχαν.
Συνοψίζοντας, υπάρχουν κάποιοι κανόνες πολιτισμένης συνομιλίας τους οποίους ο στάθης προ πολλού έχει ξεχάσει. Και ίσως -ίσως- να δικαιολογείται κάποιες στιγμές να παραφερθεί, αλλά όταν το κάνει μόνιμα και για ψίλου πήδημα, χάνει κάθε πιθανό δίκιο όπως και κάθε στήριγμα στις απόψεις του. Γίνεται σαν την παπαρήγα που την ρωτάνε ευχές για το πάσχα και λέει "κάτω ο ιμπεριαλισμός, κάτω το νάτο, ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα" και με αυτά χαίρονται μόνο όσοι είναι εξίσου κολλημένοι.
Προσωπικά τον διαβάζω αν και δεν συμφωνώ πια σχεδόν ποτέ μαζί του. Πάντως κάνει κάτι σχέδια τέλεια ο πούστης...
Πάντα φιλικά (πληζ ντοντ τερν δις του κοντραντικσιον)
S
Αν είδες στις απαντήσεις μου διάθεση "αντιπαράθεσης", τότε δύο τινά συμβαίνουν: ή ότι γίνομαι "Στάθης" και δεν το καταλαβαίνω, ή ότι έχεις εξαιρετικά ευρεία ιδέα της αντιπαράθεσης.
To set the record straight, με αδικείς: δε ζήτησα απο κανέναν να πάρει θέση στο "ποιός έχει δίκιο" (δήλωσα άλλωστε απ΄΄την αρχή προκατειλημμένος).
Το point μου ήταν η παραχάραξη της ένοιας γελοιογραφία με πλάγιο σκοπό τον ευτελισμό της.
Υ.Γ. Ο Δον Κιχώτης εμπνέει.Δές το κι έτσι ;-)
Point and mpihti taken and accepted... :-)
S
Γεια κι από εμένα...
Παρακολουθώ για πολύ καιρό τα άρθρα του Στάθη και μπορώ να πω ότι είναι από τις λίγες οάσεις αξιοπρεπούς, ατίθασης δημοσιογραφίας στο χώρο. Σίγουρα πολλές φορές υπερβάλλει και γίνεται εριστικός, αλλά όταν κάποιος τον λέει εμμέσως πλην σαφώς "ψυχωσικό" και "εθνικόφρονα", χωρίς να αντιπαραβάλλει ουσιαστικά επιχειρήματα (πόσο μάλλον όταν δεν έχει ιδία άποψη για το βιβλίο) και χωρίς να έχει προηγουμένως προσβληθεί, είναι λογική η προσωπική επίθεση. Αν και πιστεύω ότι ο Στάθης συνήθως δεν επιτίθεται επί του προσωπικού εναντίον κάποιου απλά για να τον υποτιμήσει, με την ένταση και το "δηλητηριώδες" ύφος του προσπαθεί με τρόπο πάντα να στηλιτεύσει την ιδεολογία και τη νοοτροπία του παρά να του κάνει προσωπικό πόλεμο. Η λαϊκή του φωνή και το ξέσπασμά του δεν έχει στόχο να υποτιμήσει τον άλλον σαν προσωπικότητα αλλά τις ιδέες που πρεσβεύει στα κείμενα του. Φυσικά σε κάποιες περιπτώσεις (βλ. περίπτωση Δρούζα), μιλάμε για ανίατες ασθένειες, οπότε ήταν λογικό να μιλήσει όπως μίλησε και απόλυτα σωστό (άλλωστε την είχε κράξει ο μισός Τύπος).
Γι' αυτό και είναι εναντίον της πολιτικής ορθότητας και των "καλών τρόπων", διότι πολλές φορές, το να έχεις με το ζόρι "καλούς τρόπους" (όταν οι άλλοι ήδη σε λοιδωρούν), είναι σα να γίνεσαι έμμεσα μέρος του συστήματος ενός "τεχνητού κατευνασμού" , κάτι που ο Στάθης δε θα δεχόταν ποτέ. Και το βασικότερο είναι ότι στην ουσία της κριτικής του σκέψης και των επιχειρημάτων του δύσκολα μπορείς να βρεις πιο μεστό, εύγλωττο και στιβαρό λόγο για πολλά θέματα στον ελληνικό Τύπο. Όπως λέει και ο pitsirikos... "ο δημοσιογράφος που θα ήθελα να είμαι". :)
Post a Comment
<< Home